Eksik bir şey var....
Havaya karışan toz zerrecikleri kadar paramparça her şey. Bu denli parçalanmışlığın bedeli ağır bir yük olarak kaldı göğsümde ve her nefes alışverişimde tutuyorum kendimi, gözyaşlarım toz zerreciklerine karışmasın diye. Zorlanarak nefes alıyor ve usulca geri bırakıyorum.
Ölüme bu denli yakın oldum mu ben? Kendime karşı verdiğim bu savaşın galibi kim olur bilmiyorum. Bildiğim tek şey beni parçalayan şeyin canımı bu denli yakması. O artık eksik bende. Ve bu boşluk beni hiçlikle buluşturuyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder